Op 11 december 2004 zijn José, Rik en Henk naar de DMZ geweest. Daan mocht niet mee, want hij is nog geen 10 jaar. De DMZ is de gedemilitariseerde zone, de kunstmatige grens tussen Noord- en Zuid-Korea die is ontstaan tijdens de wapenstilstand in de Koreaanse oorlog. Let op: De oorlog is nog steeds gaande!

Via 'Unification Road', een snelweg richting Noord-Korea, rijden we met de Amerikaanse DMZ-Leger Tourbus naar Panju en de DMZ. De weg loopt langs een rivier, waarlangs prikkeldraad is gespannen en om de 500 meter wachthuisjes staan. De huisjes zijn bemand door ROK-soldaten (Zuid-Korea) die moeten voorkomen dat er Noord-Koreanen via de rivier Zuid-Korea binnendringen. Dat gebeurde vroeger wel eens. Tegenwoordig gebeurt er niet zoveel meer langs de grens, maar in de bus stijgt de spanning .

Bij de ingang van de DMZ worden de paspoorten gecontroleerd door ROK militairen. Verkeerde bewegingen richting de soldaten worden niet gewaardeerd. Het is nog steeds een serieuze zaak.

Onderweg passeerden we grote blokken beton, die boven de weg hingen. Deze kunnen in geval van oorlog opgeblazen worden, waardoor de weg geblokkeerd wordt. Seoul wordt dan afgesloten via de weg. Dit soort constructies vindt je overal rondom en ten noorden van Seoul en langs de hele noordelijke grens van Zuid-Korea. Op het strand grenzend aan de DMZ liggen rollen prikkeldraad.

Vanaf de ingang van de DMZ mogen we geen foto's maken en er komt een Amerikaanse militair op de bus. Hij neemt een geladen pistool mee en is onze tourleider. Vanaf de ingang rijden we door een verlaten landschap vol mijnenvelden naar Camp Bonifas, het Amerikaanse legerkamp ten zuiden van Panmunjon. Daar stappen we over in een UN-bus, de bekende blauwe, om te laten zien dat we niet-militaire bezoekers zijn.

Camp Bonifas is genoemd naar een Amerikaanse soldaat die in Panmunjon werd vermoord tijdens het zgn. 'Axe'-incident (Hakbijl-incident). Later meer hierover.

Checkpoint bij Camp Bonifas

Joint Security Area - In Front Of Them All

The Joint Security Area (JSA) in Panmunjon is 'het' ontmoetingspunt. Hier gaan we even over de grens naar Noord-Korea. De blauwe gebouwen op de grens zijn van de UN. Hierin worden de vredesbesprekingen gehouden. Het gebouw op de achtergrond is het hoofdgebouw van de Noord-Koreanen.

Overal om ons heen staan uitkijktorens en we worden verteld dat de Noord-Koreanen alles en iedereen filmen. En dus mogen we ook hier geen vreemde bewegingen richting NK maken.

Rik, José en Henk in de JSA

Het laatste incident dateert hier alweer uit de tachtiger jaren. Een Noord-Koreaan vluchtte de grens over, achtervolgt door NK-soldaten tot op ZK grondgebied. Uiteindelijk is hij veilig aangekomen, maar raakten diverse Amerikaanse en ROK militairen gewond. De schade aan NK-zijde is niet bekend.

Als er bezoekers zijn worden ze bewaakt door ROK militairen. Ze staan in een alerte Taekwondo-houding, dragen donker zonnebrillen en zijn speciaal hiervoor getraind en geselecteerd.

De soldaten achter de UN-gebouwen staan half achter de muur om een kleiner schootsveld vrij te laten. Zodra wij weg zijn, gaan ze weer naarbinnen.

We gaan het UN gebouw binnen. In het midden staat precies op de grens de onderhandelingstafels. Presidenten van de US en ZK en hoge pieten van NK en de UN hebben hier aangezeten voor vredesbesprekingen. Naast de tafel staat een ROK-militair en achter de zaal ook.

Op het midden van de tafel staat een UN-vlag. Hij is daar door de ROK-soldaat neergezet en hij neemt hem ook weer mee als wij het gebouw verlaten. Het is een vreemde sensatie om hier te staan. Allemaal lopen we even over de grens naar de Noord-Koreaanse kant. De enige manier om 'even' in NK te staan.

Rik in Noord-Korea, bewaakt door een ROK-militair

Met de bus rijden door de JSA naar UNC CP5, een uitkijkpost van de UN. Vandaaruit zien we het NK-oorlogsmuseum en museum van het communisme. Er komt zelden of nooit een bezoeker. Op de achtergrond de NK-DMZ zijde.

We zien verder een NK uitkijkpost (met militair) en in Propaganda Village. Dit is een voornamelijk houten dorp gebouwd door NK om te laten zien dat er in NK ook grote mooie steden bestaan. Er komt echter alleen een onderhoudsploeg.

 

 

In Propaganda Village staat de langste vlaggemast ter wereld (160m) waaraan de grootste vlag ter wereld (30m) hangt. Er is een storm nodig om hem te laten wapperen.

Er wonen slechts 15-20 onderhoudswerkers in het dorp. De propagandaspeakers die 6-12 uur per dag berichten uitzonden over de DMZ zijn inmiddels verwijderd.

 

 

Links van de uijtkijkpost ligt de 'Bridge of no Return'. Vlak na de wapenstilstand konden mensen kiezen voor NK of ZK. Een weg terug was er niet.

Berucht is de plek vanwege het bloedige hakbijl-incident op 18 augustus 1976. Amerikaanse militairen wilden een populier omhakken die hun het zicht op de brug ontnam. Toen ze aan het werk wilden beginnen verschenen er vrijwel meteen 10 NK die gelasten met het werk te stoppen. Na 5 min. discussie riep de NK commandant echter 'Kill the Americans' en er ontstond een 4 minuten durend gevecht. Tijdens dit gevecht werden kapitein Bonifas en luitenant Barrett met de hakbijlen vermoord en raakten 8 anderen gewond. Waarschijnlijk 5 NK militairen raakten gewond. Het incident is voledig vastgelegd op foto's. De populier werd een dag later alsnog omgehakt onder zware bewaking van Amerikaanse en ROK militairen.

Op de plaats van de populier staat nu een gedenksteen

De laatste stop binnen de DMZ was bij de 3e infiltratietunnel. Er zijn vier tunnels gevonden op aanwijzing van een NK overloper. Van binnen zijn ze zwart geschilderd om ze op verlaten kolenmijnen te laten lijken. Door de tunnel zouden 30.000 lichtbewapende militairen per uur kunnen worden getransporteerd.

 

 

 

De geel omschilderde gaten in de tunnel zijn dynamietgaten. De tunnel is nauwelijks 1.60m hoog en wij moesten dus voortdurend bukken. Foto's maken in de tunnel is verboden. Vandaar wat van internet geleende foto's.

Naast de tunnelingang ligt een museum over de oorlog en de DMZ. Daar vindt je foto's, films over een gruwelijke oorlog en ook wat wapens. De helm hiernaast heeft een deuk van een granaat opgelopen.

Buiten het museum staat een monument als symbool van de 're-unification', de hereniging, waar de ZK en de Amerikanen nog steeds op hopen.

Net buiten de DMZ stoppen we bij 'Doraksan-station', een splinternieuw station gebouwd door ZK. Het is het symbool van een aanstaande hereniging. De trein moet het herenigde Korea verbinden met de Transsiberie lijn en vervolgens met Europa.

Binnen het station is niks te doen. Het is tenslotte een doodlopende lijn. Er staat slechts een ROK soldaat bij de ingang naar het perron. Het vertrekbord laat de volgende halte zien: Panmunjon!